Marzy Ci się pudel, ale nie wiesz, czy chciałbyś mieć puchatą miniaturkę, którą mógłbyś nosić na rękach czy raczej średniego psa dla rodziny? A może nie wyobrażasz sobie, by schylać się do psa? Pudle są jedną z ras, w których psy występują w różnych wielkościach. Przedstawiamy pięć takich przypadków. W niektórych psy różnią się tylko rozmiarem bądź kolorem, inne rodzajem szaty włosowej, jeszcze inne temperamentem.
Pudel – elegancki mądrala
Dzisiejsze psy do towarzystwa pierwotnie wykorzystywane były do polowań na dzikie ptactwo wodne. Popularne w okresie baroku, często trzymane na dworach królewskich, gdzie jednocześnie doceniano ich użytkowość oraz elegancję. Do Polski trafiły około roku 1500, sam król Zygmunt Stary posiadał dużego białego pudla. Spopularyzowane we Francji na dworze Ludwika XV, z czasem tam były miniaturyzowane, dlatego FCI uznała rasę za pochodzącą z tego właśnie kraju. Często pracowały jako poszukiwacze trufli, a ich inteligencję i wdzięk wykorzystywano w widowiskach cyrkowych. W naszym kraju bardzo popularne w latach siedemdziesiątych.
Występują w czterech rozmiarach:
- toy – od 24 do 28 cm (najbardziej pożądany ma 25 cm)
- miniaturowy – od 28 do 35 cm
- średni – od 35 do 45 cm
- duży (królewski) – od 45 do 60 cm
Mają umaszczenie jednolite bez łat i znaczeń. Mogą być czarne, białe, ciemnobrązowe, srebrzystoszare i morelowe. Ich sierść wymaga regularnej czasochłonnej pielęgnacji. Nie linieją, ale trzeba je strzyc, gdyż ich sierść stale rośnie.
Są bardzo inteligentne, wesołe, lubią kontakt z człowiekiem. Nie będą dobrymi towarzyszami dla osoby samotnej długo przebywającej poza domem, ponieważ pudle są rodzinne i spragnione pieszczot. Bardzo podatne na szkolenie, więc mogą być wykorzystywane z powodzeniem w sportach kynologicznych. Lubią zabawę w wodzie, nazwa rasy pochodzi od niemieckiego słowa pudden, czyli pluskać się. Temperament może różnić się w zależności od rozmiaru – miniaturki są najbardziej szalone, a pudle duże najspokojniejsze.
Jeśli marzy Ci się pudel, pamiętaj, że szczeniak od początku wymaga dobrej socjalizacji. Trzeba zwrócić uwagę na zachowania łowieckie niesione w genach – niedopilnowane na początku mogą przerodzić się np. w gonienie samochodów, rowerów, zwierzyny. Są rasą długowieczną.
Sznaucer – serdeczny stróż
Wszystkie odmiany sznaucerów rozwijały się równolegle na terenie dzisiejszych Niemiec i Szwajcarii w XIX wieku. Wtedy były to wiejskie psy wykorzystywane do różnych celów – olbrzymi do zaganiania bydła, średni do tępienia gryzoni w stajni, mały do stróżowania. Z czasem je pogrupowano według indywidualnych cech i świadomie rozmnażano, a w 1895 roku powstał klub hodowców sznaucerów.
Psy tej rasy występują w trzech wielkościach i wszystkie mają identyczną budowę ciała:
- miniaturowy – od 30 do 35 cm, waży od 4,5 do 7 kg
- średni – od 45 do 50 cm , waży od 14 do 20 kg
- olbrzym – od 60 do 70 cm, waży około 35 kg
U wszystkich występują wspólne cechy – przywiązanie do rodziny, której czujnie strzegą, interesują się otoczeniem, bronią swojego terytorium, są nieufne wobec obcych, nieprzekupne, inteligentne. Wymagają konsekwentnego opiekuna, więc jeśli jesteś pobłażliwy, sznaucery nie są dla Ciebie. Potrzebują dość dużo ruchu, aktywnej zabawy. Są inteligentne, lubią się uczyć.
Różnią się temperamentem. Największy jest najbardziej opanowany, średni najbardziej ruchliwy, najweselszy. Wszystkie są odporne na warunki atmosferyczne i mają charakterystyczną krzaczastą brodę i grube długie brwi nachodzące na oczy. Sznaucery olbrzymie i średnie mogą być czarne lub w kolorze pieprz-sól (szaro-czarne), małe natomiast dodatkowo są jeszcze czarno-srebrne i białe.
Pinczer – ruchliwy z dobrym charakterem
W tej samej grupie w systematyce ras FCI obok sznaucerów występują pinczery. Mały i średni (niemiecki) różnią się między sobą wzrostem, a według wzorca mały jest po prostu pomniejszoną wersją średniego. Szorstkowłose pinczery, które obecnie nazywamy sznaucerami i krótkowłose pinczery były w XIX wieku w Niemczech jedną rasą. Należą do najstarszych ras europejskich, dzięki temu, że ukształtowane zostały dawno temu, uchodzą dziś za zdrowe. Pinczery cenione były przez rolników ze względu na ich zawziętość w polowaniu na szkodniki – myszy, szczury i kuny. Pilnowały domostw, pomagały woźnicom, były również psami pociągowymi.
Miniatura ma do 30 cm wysokości, waży maksymalnie 6 kg. Średni mierzy do 50 cm, jego waga nie przekracza 20 kg. Obydwa są pełnymi temperamentu i pewności siebie inteligentnymi aktywnymi psami. Miniatura może nie wygląda poważnie, ale nie jest małym pieskiem do towarzystwa. Jest wytrzymałym i bystrym psem rodzinnym. Można uprawiać z nim różne aktywności. Obydwie odmiany są dobrymi stróżami. Są podatne na szkolenie, a przy ich wychowaniu należy być konsekwentnym i stanowczym.
Pielęgnacja pinczerów nie wymaga wiele zachodu. Mają krótką, gładką i lśniącą sierść, która przylega do ciała. Umaszczenie czarne z podpaleniami i jednolite rude w różnych odcieniach.
Jamnik – mały, a pewny siebie
Tego długiego ruchliwego pieska na krótkich łapkach z pewnością kojarzysz. Kiedyś niezwykle popularne na polskich ulicach. Pochodzi z Niemiec, jego historia sięga Średniowiecza, a pierwsze hodowle istniały już w XIX wieku. Pierwotnie był pomocnikiem myśliwego, zajmował się wypłaszaniem z nor borsuków i lisów. Miłośnikiem jamników był m.in. Napoleon Bonaparte, cesarz Wilhelm II, Pablo Picasso i Andy Warhol.
Jamniki mogą mieć krótką, długą lub szorstką sierść. Mierzą około 25 cm wysokości, ważą od 3,5 do 9 kg. Występują w trzech odmianach wielkościowych, których wyznacznikiem jest obwód klatki piersiowej:
standardowy – obwód powyżej 35 cm
miniaturowy – obwód od 30 cm do 35 cm
króliczy – obwód do 30 cm
Jeśli chciałbyś powiększyć swoją rodzinę o jamnika, musisz pamiętać, że to niskie zwinne stworzonko doskonale tropi. Jest energiczny, odważny, pewny siebie, wytrwały, samodzielny, więc nie zawsze robi wszystko, by przypodobać się swojemu właścicielowi. Potrzebuje sporo ruchu. Nie jest małym pieskiem do towarzystwa, tylko według wzorca FCI psem myśliwskim do polowań. Odmiana długowłosa uchodzi za najłagodniejszą i najspokojniejszą, szorstkowłose natomiast to największe uparciuchy. Żyje dość długo, bo ok. 15 lat.
Bulterier – inteligentny uparciuch
Pomimo nieco odstraszającego wyglądu psy tej rasy są łagodne i przyjaźnie nastawione do ludzi. Wyhodowane w Anglii do nielegalnych walk psów – dzięki atletycznej budowie, jajowatej głowie, umięśnionej szyi, niewielkim uszom i głęboko osadzonym oczom były bardzo odporne na ciosy przeciwnika. Na wystawie pierwszy bulterier – biała suka Puss – pojawił się w 1862 roku. Rasę oficjalnie uznano w 1920 roku.
Występuje w dwóch odmianach wielkościowych. Standardowy pies tej rasy ma od 35 do 50 cm, miniaturowy nie może przekroczyć 35,5 cm. Dozwolone jest każde umaszczenie oprócz błękitnego i czekoladowego.
Bulteriery to wesołe, pełne energii zrównoważone czworonogi. Charakterystycznemu wyglądowi umięśnionego łobuza zawdzięczają krzywdzącą opinię, że są agresywne i niebezpieczne. Takie mogą być w nieodpowiednich rękach przy niewłaściwym prowadzeniu i niedobranym krzyżowaniu. Jeśli podoba Ci się jego nietypowa uroda i zastanawiasz się, jakie naprawdę są, warto zasięgnąć informacji u dobrego hodowcy. Na pewno szczeniaka trzeba odpowiednio socjalizować z innymi psami i nadzorować zabawy. Przewodnik bulteriera musi być konsekwentny, cierpliwy i wymagać od pupila posłuszeństwa. Da się je szkolić, musisz tylko robić krótkie sesje i znaleźć metody, które pokażą małemu upartemu spryciarzowi, że posłuszeństwo się opłaca. Odpowiednie wychowanie i traktowanie zrobi z bulteriera wspaniałego psa rodzinnego.
Takie są nasze propozycje ras, w których psy mają prawie identyczny wygląd, a różnią się rozmiarem. Oczywiście jest ich więcej. Poza tym opisane przykłady to wyłącznie rasy uznane przez ZKwP, za granicą sytuacja jest inna – kynologia nieustannie się rozwija, a do Polski ciągle sprowadzane są nowe rasy.
autorka: Agnieszka Bednarek